راه رفتن روی پنجه پا

راه رفتن روی پنجه پا:

الگوی صحیح راه رفتن با تماس پاشنه با زمین آغاز می شود سپس کف پا با زمین تماس پیدا می کند

در مرحله بعد روی پنجه قرار گرفته و در نهایت پنجه از زمین جدا می شود.

تا سن دو تا 3 سالگی بیست درصد کودکان تمایل دارند روی پنجه راه بروند و بعد از این سن اکثرا از الگوی صحیح راه رفتن استفاده می کنند.

تعدادی از کودکان پس از 2 تا 3 سالگی هنوز تمایل دارند روی پنجه راه بروند علت این ماجرا چیست؟

علل روی پنجه راه رفتن:

بدون علت یا Idiopathic:

تعدادی از کودکان با وجود اینکه می توانند به راحتی الگوی نرمال راه رفتن را انجام دهند یعنی پاشنه را با زمین تماس بدهند و راه رفتن را شروع کنند تمایلی به این کار نداشته و روی پنجه راه می روند .اگر در معاینه کوتاهی تاندون آشیل دیده نشود و علل دیگر بررسی شده و رد شود این طرز راه رفتن بدون علت و طبیعی قلمداد می گردد.

ادامه این نوع راه رفتن بعد از سن 3 سالگی منجر به کوتاهی تاندون آشیل می گردد ولی معمولا کودکان به تدریج از الگوی صحیح راه رفتن تبعیت خواهند کرد و از این نوع راه رفتن اجتناب خواهند کرد.

فلج مغزی یا CP:

در فلج مغزی بدلیل عدم رشد کافی مغز کودک دچار افزایش تون عضله با عنوان اسپاستیسیته شده و قادر به راه رفتن روی پاشنه نمی باشد.

که این اختلال ب شرح حال و معاینه پزشک تشخیص داده می شود.

اتیسم Autism:

در کودکان اتیسم تمایل بیشتری به راه رفتن روی پنجه وجود دارد ولی مفهوم راه رفتن روی پنجه اتیسم نیست

ولی بعنوان یک عامل باید بررسی شود.

ضایعات نخاعی و مغزی:

گاهی در طی رشد کودک بدلیل چسبندگی طناب نخاعی tethered cord با دیواره ستون فقرات طناب نخاع با افزایش قد کودک هماهنگ نبوده و طناب نخاع کشیده می شود و باعث بروز این نوع راه رفتن می گردد.