در رفتگی مچ دست و احتمالا ایجاد شکستگی در آن، در ورزشکارانی که در فعالیت هایی مانند ژیمناستیک شرکت می کنند دیده می شود. این عوارض می توانند فرد را به مدت چند ماه از ورزش دور نگاه دارند.
علائم و نشانه ها
- ایجاد درد شدید به هنگام حادثه که ادامه خواهد داشت
- عدم توانایی حرکت مچ و دست
- استخوان های دست ممکن است پیچیده و بد شکل شده باشند.
- حساسیت و دردناکی نواحی اطراف مچ و دست نسبت به لمس
- تورم که تقریبا بلافاصله ایجاد می شود
- هنگام استفاده از دست، بی حسی در آن ایجاد می شود
علت ها و دلایل
دررفتگی مچ دست معمولا به علت زمین خورد با دست باز ایجاد می شود که معمولا زمانی که فرد می خواهد با دست خود ضربه ی ناشی از افتادن را کاهش دهد، اتفاق می افتد. زمین خوردن می تواند در اثر وزن زیاد بدن، فشار و سرعت بالایی داشته باشد که می تواند باعث کشیدگی مچ دست شود. به این ترتیب دست دچار دررفتگی به همراه شکستگی استخوان ناوی خواهد شد .زمین خوردن هایی از این قبیل، معمولا در طول ورزش های تماسی مانند فوتبال و راگبی و به علت برخورد های شدید اتفاق می افتند در حالی که در رفتگی تنها، در ورزش هایی مانند ژیمناستیک و به علت حالت بغرنج مچ دست در برخی حرکات ایجاد می شود. هر ورزشی با خطر بالای افتادن از ارتفاع، مانند اسکی، دوچرخه سواری و اسب سواری نیز، می تواند باعث آسیب شود.
راه ها و روش های درمان
درمان دررفتگی مچ در ابتدا نیاز به کمک های اولیه داشته و سپس با توجه به این که جراحی لازم است یا خیر می توان روش های درمانی متعددی را به کار گرفت. شایان ذکر است که نباید اجازه داد بیمار در اثر درد ناشی از حادثه، وارد شوک شود. حرکت مچ دست باید در اولین فرصت متوقف شود. در برخی از موارد در رفتگی مچ دست می توان آن را جا انداخت ولی در موارد شدید تر، برای قرار گرفتن استخوان ها در محل صحیح، جراحی لازم است. به منظور کاهش درد و ناراحتی نیز، دارو هایی تجویز خواهند شد.
از یخ و کمپرس سرد استفاده کنید : استفاده از یخ در محل ایجاد آسیب، می تواند به کاهش التهاب، تورم و خونریزی داخلی کمک کند. عمل یخ گذاری باید هر چه زود تر پس از ایجاد آسیب عملی شود. این عمل باید به مدت حداقل دو روز و در هر بار 20 دقیقه، انجام شود. کمپرس یعنی اعمال فشار به منظور جلوگیری از ایجاد تورم. کمپرس سرد یا بسته های یخ، می توانند با ترکیب یخ و فشار، التهاب، تورم و درد مچ دست را محدود کنند.
مچ دست را استراحت داده و آن را بالا نگه دارید :استراحت دادن مچ دست آسیب دیده اولین قدم برای درمان آن می باشد. ادامه ی استفاده از یک مچ آسیب دیده، می تواند باعث وارد شدن فشار بیشتر به آن و در نتیجه آسیب های بعدی شود. این کار باعث طولانی تر شدن مدت بهبودی در رفتگی و همچنین سخت تر و درناک تر شدن درمان آن خواهد شد. همچنین باید بلافاصله پس از ایجاد آسیب، مچ دست را بالا ببرید. بالا تر نگه داشتن مچ از سطح قلب تا حد امکان، برای 24 ساعت اول پس از آسیب، می تواند التهاب و خونریزی داخلی را کاهش دهد و باعث بهبودی سریع تر مچ گردد.
دارو های مسکن درد :دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند درد و التهاب را کاهش دهند. دارو هایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن، از دارو های تاثیر گذاری هستند که نیازی به نسخه ی پزشک نداشته و می توانید برای در رفتگی مچ خود، آن ها را مصرف کنید. برای موارد شدید تر مانند پیچ خورگی و در رفتگی های حاد که بعضا منجر به شکستگی می شوند، ممکن است دارو های مسکن مخدر تجویز شوند.
جا انداختن و ترمیم مچ دست :هنگامی که استخوان های مچ از جای خود خارج شدند، لازم است که آن ها را به جای خود باز گردانده و به اصطلاح آن ها را جا انداخت. یک پزشک متخصص ، استخوان های در رفته را در جای خود قرار داده و به بهبودی مچ کمک می کند. در صورت ایجاد شکستگی، ممکن است جراحی مورد نیاز باشد تا بتوان به کمک آن استخوان های مچ دست را در محل خود قرار داده و مفصل و رباط های آن را تعمیر کرد. برای بهبودی موثر مچ دست، تمامی اجزای آن باید درست در محل خود قرار بگیرند.
فیزیوتراپی :با پیش رفتن فرایند بهبودی مچ، توصیه می شود که از فیزیوتراپی به منظور باز گردانی عملکرد کامل مچ، استفاده شود. پس از ایجاد آسیب، عدم تحرک، درمان و استراحت مچ، قدرت آن کم تر از چیزی خواهد بود که به یاد دارید. تمرینات درمانی به منظور کمک به تقویت مفصل و باز گردانی محدوده ی حرکتی مچ انجام می شوند تا فرد بتواند پس از بهبودی، از مچ خود به طور طبیعی استفاده کند.
در شرایط نیمه دررفتگی که از آسیب دیدگیهای متداول محسوب میشود ، معمولاً مچ دست چند هفتهای گچ گرفته شود و پس از آن با مچ بند طبی بیحرکت نگه داشته شود.